logeren

Sinds een aantal maanden gaat Doortje elk laatste weekend van de maand logeren bij haar mama. Het leven van Doortjes moeder is stabiel. Ze woont samen met een leukerd, werkt en is happy. Eerder ging Doortje al wel eens slapen bij mama maar dit is door de regelmaat toch serieuzer.

Elke dinsdag was al mamadag, mijn dochter is dan bij ons thuis.

Doortje ophalen van school, gezellig keutelen en na het welterusten zeggen gaat ze naar huis. Het plan voor vaste logeerpartijtjes heb ik zelf aangekaart. Het leek me heerlijk om op gezette tijd te kunnen beschikken over mijn leven in mijn eentje.

Al is je kindje nog zo leuk, al vergeef je jezelf altijd de momenten die niet lekker liepen, al heb je nog zoveel lol samen en steun uit de omgeving, soms snak ik naar alleen. Wakker worden en kunnen kiezen hoe je de dag vult, of een afspraak voor een uitje in de avond zonder oppas regelingen, het is sjiek. Doortje missen voelt ook opeens sjiek, alsof we elkaars aanwezigheid weer op waarde schatten na de hereniging. Mama was bijzonder blij met het plan omdat deze nieuwe vorm haar gezinnelijk leven verfraait. Ik kan me zo goed voorstellen dat mijn dochter blij is met een leven van kindje huisje boompje beestje zoals ze dat altijd gewild heeft. Doortje is blij met de regelmaat om voor de hand liggende redenen, ze is zo graag bij haar mama de vriend van haar mama en de 3 poezen.

En genieten doen we. Ieder op ons eigen manier, om op zondag weer samen alle belevenissen te delen en ons eigen ritme weer op te pakken. Wat ik echter niet kon voorzien is hoe gek het toch is om dan los van Doortje te zijn. Dat kost wat oefening.

Opa trakteerde me op een nachtje Amsterdam in zo’n weekend dat Doortje bij mama was. Twee dagen de tijd om uitgebreid door het nieuwe Rijksmuseum te dwalen. Ik had me er mega op verheugd.

Haar gekwebbel en het aangepaste tempo, de op een kind afgestemde route, een toilet zoeken als ik net lekker op stoom ben, ik kan best zonder dat.  Het was fantastisch.

Kunst inspireert me tot fantasie, leergierigheid en creativiteit.

Ik word er blij van. Dwalend door Amsterdam’s Rijksmuseum was het maar goed dat opa ook graag over Doortje praat want ik kon me niet onttrekken aan de vaste draad van het bezig zijn met Doortje. Heel veel kunst werd bekeken door de ogen van Doortje. Vragen als ‘wat zou ze hier van vinden?’ of; dit zou ze heel leuk vinden. Het uitvinden van de herkomst van sommige werken, het herkennen van een techniek, of zelfs een kunstwerk denken te herkennen. Ik liep daar toch een beetje te kijken voor twee. Doortje had op school eens een les over Piet Mondriaan. In het Rijksmuseum doe ik wat ontdekkingen over deze man die ik per direct via facebook naar Doortjes mama stuur, met de gedachte dat Doortje dat wel erg grappig zou vinden, en ook gewend mijn plezier met Doortje te delen. Later hoorde ik dat Doortje nogal lauw reageerde.

Tja…………ook zij ervaart nu een wereld zonder mij.

Eenmaal samen thuis is het fijn om onze ervaringen weer uit te wisselen. Doortje wil graag een keer mee naar het Rijksmuseum, zodat ze zelf kan zien welke man Piet Mondriaan na aapt.