In Apeldoorn was ik laatst bij een tentoonstelling met mijn zusjes.
Daar lopend vond ik het jammer dat Doortje het niet in het echt kon zien. Ze
zou het prachtig gevonden hebben, en geïnspireerd raken tot eigen nieuwe
knutselarijen.
Thuis liet ik haar de foto’s ervan zien en dat leidde inderdaad tot mooie
papier kunstwerken.
Later ga ik dus mét Doortje en een vriendin naar een andere tentoonstelling.
De Ketelfactory in Schiedam. http://www.deketelfactory.nl/nutezien.php
Al een poosje zijn vriendin en ik zoet met het ontdekken van de
mogelijkheden met schapenwol. We trekken de restjes wol van het prikkeldraad
als we aan het fietsen zijn. Kijken documentaires.
We zoeken naar verf opties. We struinen internet af naar informatie. Voor de
lol hebben we een facebook groepje voor 2 gemaakt, hier houden we elkaar op de
hoogte met foto’s en ontdekkingen.
Doortje volgt onze exercitie en interpreteert haar eigen ontdekkingen. Zo vertelde
een klasgenootje, met Marokkaanse ouders, aan Doortje dat Marokko de meeste
kruiden ter wereld had. Ik durf dat te betwijfelen en laat haar in onze tuin de
Hollandse variëteiten zien. Om te eten, te ruiken, te verven, of alleen van te
genieten. Doortje herinnert zich de kleur op haar vingers nadat we de bloem van
sint Janskruid eens rul wreven. En ook de zaden van papaver die we uitstrooiden
in de bermen vlakbij ons huis om volgend jaar te gaan kijken of ‘onze’ zaden bloemen
willen geven.
Als fan van ‘Claudy Jongstra’ gingen we met z’n drietjes op pad.
Via een mooi parkje, waar Doortje even spelen kan op houten toestellen met
dieren decoraties, vinden we het gebouw.
Buiten begint Doortje al foto’s te maken met haar Nintendo DS.
Binnen maakt ze er een sport van om alle ‘doeken’ op de foto te krijgen. Ze
loopt er lekker rond en maakt hier en daar contact met mensen die haar wat
willen vragen of laten zien. We fotograferen elkaar en de details van sommige
stukken.
We bewonderen alle drie wat we zien.
Als altijd inspireert ook deze kunst ons.
Eenmaal terug verrast mijn vriendin Doortje met een ‘wolpakket’ om zelf te
gaan vilten. Doortje is er erg blij mee.
Op een natte middag beginnen we er aan.
Het is een intensief en langdurend proces.
Doortje luistert naar mijn stap voor stap aanwijzingen.
Klaarzetten van de benodigdheden, een ontwerp maken, wrijven, rollen,
wrijven, rollen, wassen, en alles herhalen.
Op één moment zie ik haar stil en alleen gelukzalig over het doekje
wrijven. Het arbeidsintensieve proces maakt Doortje zowaar even stil. Uiteindelijk
komt er een prachtig doekje van 25 centimeter in het vierkant, net wat anders
dan het ontwerp, uit.
Doortje vraagt me of dit nu ook kunst is.
Zeker weten liefje, kunst van mijn eigen kleine kunstenares.
