Het is een mooie periode, gezellig, vrolijk en mysterieus, vol warme
herinneringen, gedeeld met je hele land.
Sinterklaastijd, is óók wel een beetje een gekke tijd.
Met zijn allen kleine kinderen in de maling nemen. Kunnen we wel?
Zodra de Spaanse bende weer is gearriveerd in ons land versieren we de
huiskamer. De cd’s worden weer meegezongen.
Als de eerste Intertoys en Bart Smit boekjes verschijnen, begint Doortje
een wensbrief te plakken.
Klein dit jaar, er zijn niet zoveel wensen.
Eigenlijk wil ze ieder jaar weer dat hondje met een snoer. Als vervanger
voor een echte hond, zo’n beestje wat blaft, kwispelt en loopt op commando. Er
liggen al 2 halve hondjes in de speelgoedkisten dus daar zal Sint wel niet aan
tegemoet komen!
Met mama beleeft ze dit jaar de intocht. Als onder hypnose kijkt ze ernaar
op de schouder van mama’s vriend. Dat iemand ‘neppert’ had gezegd over de Sint
vergeet ze déze dag helemaal.
Thuis worden de schoenen gezet. Ook die van mij en ook die van opa.
Lekkere grote; laarzen!
Zingen, wortel, uit bed komen, water erbij, én de verwachting én de
spanning. Pietje had onze namen in kruidnootjes op de grond gelegd, “zonder
fouten Nana, die kan ook al schrijven”, (net als zij zelf).
Na 3 keer, (1 kadootje 2 keer een chocolademunt) wordt de stress al te
groot. Of ik mee naar beneden ga om te kijken of er iemand in ons huis is
geweest. Je weet maar niet wat er s’nachts gebeurt!
Tijd om Dieuwertje in te schakelen; we vullen de schoenvulposter in.
Zo, nu weet Doortje wanneer ze op die lui kan rekenen.
De Sintweken vullen zich in een niet bij te houden tempo, elke dag een
nieuwe activiteit.
De buurtwinkels, de gymclub, de school, de bioscoop, de buurtclub, het Sinterklaasjournaal
en het familiefeest.
Als ik niet oppas bezwijkt ze er onder. Af en toe vertoont ze een niet te
tolereren uitbarsting, of een schop tegen het een of ander. Grote spijt en
verdriet en tranen na een brutale opmerking of uitgestoken tong. Doortje heeft
last van zichzelf.
We dimmen de pret een paar dagen, geen Sint op film en in de boekjes die ik
voorlees. Alleen het Diewertje Blok Sinterklaasjournaal volgen we nog. Tien
minuten per dag met open mond voor het beeldscherm.
En dan komt ze thuis van zwemles met ‘verschrikkelijk nieuws’………………………………………………………………….
Een meisje uit de zwemlesgroep heeft verteld dat Sinterklaas en zwarte Piet
verklede mannen zijn.
Even voel ik me Jochem Meijer alias ‘pietje paniek’
Wat ga ik
zeggen? Waar doe ik goed aan. Wat is ze er vroeg bij!
Wat een dilemma
voor haar, is er geen risico overgeslagen te worden? Hoe te handelen 2 weken
voor de finale avond? Wat een rotkind die medezwemster.
Wat jammer als
het grote kindergeheim al afgelopen is. Verder liegen of openbaren?
Alles gaat door mijn hoofd maar ik zeg een beetje piepend; ‘wat denk jij?’ Ik
hou mijn adem in. Haar ogen rollen, ik zie haar denken.
En dan heel verontwaardigd; Natuurlijk zijn ze wel echt, iedereen in mijn
klas zegt dat ze echt zijn’. Huhhh vanwaar dan dat onderwerp?
Tussen full-time geloven en het ontdekken van de Sinterklaas waarheid zit
een lange periode van verwarring, ik denk dat wij daar wel zijn aangekomen.
Arme Doortje al weer 6 jaar oud.
Een illusie armer.
Over tot de orde van de dag vraagt ze meteen daarna; ‘hebben we een
toetje?’
