jongetjes

Doortje vertelde me dat het jammer was dat ze geen moedervlek had. Zomaar tussen neus en lip door, achterop de fiets. Natúúrlijk vroeg ik waarom ze dat jammer vond. Daar komt ‘ie: zij zou nu geen kinderen kunnen krijgen want dat kon alleen als je een moedervlek had! Heeft ze gehoord in de klas!!!!!!!!! Ik weet het niet hoor, maar ze pas 6 jaar. Hoe komen ze er op? Ik herinner me van mezelf of van mijn eigen kinderen zulke fantasierijke gesprekken niet.
Goed. Even biologie, leeftijdsadequaat, toegepast.
Kunnen  we verder met het verhaal.
Jongetjes zijn al een poosje erg in trek bij Doortje. Ze vindt ze leuk, stoer en speelt er graag mee. Liefst wel de kleinsten van die soort, of de 4jarigen. Lijkt me slim want die kan ze zeker `handelen`. Doortje is zelf frêle gebouwd en motorisch niet super handig.
Sinds kort is er een nieuw klasgenootje. Een klein mannetje pas geëmigreerd uit Spanje. Het jochie heeft een snoezig accentje. “Hij is lief en we geven steeds kusjes aan elkaar” zei Doortje. Nadat ze al eens verteld had dat ze alle jongetjes uit haar klas lief vond maar dat de jongens háár niet wilden, zag ze een nieuwe prooi. Omdat deze lente nog steeds speelt dat het winter, is en het op deze vrije middag ernstig regende had ik zin om eens lekker te verwennen. Per slot van rekening begreep ik, na de thema avond gisteren op tv, over verwennen, dat we het allemaal te veel doen. Vaak omdat het ons zelf beter uit komt om inconsequent bezig te zijn. Ik soms ook. Wil ik ook nog wel even toegeven dat ik af en toe “nee” roep terwijl Doortje dan heus een goed argument aan kan dragen. Het gevolg is dan tóch een democratische beslissing.
Het boek wat is lees is onweerstaanbaar, Karl Ove Knausgard, de serie; Mijn strijd. De behoefte was dus mega groot om verder te lezen. Voor alle partijen feest, we gingen naar een indoor speeltuin.  Is dat verwennen of niet? Doortje mocht een klasgenootje uitkiezen en dat werd het schattige emigrantje. Hij was uitzinnig van blijdschap na de uitnodiging. Tolde het schoolplein over.
Moet ik weer hebben: kiest Doortje zo’n hyper speelkameraadje.
Nou ja, zij een wilde vriend ik mijn mooie verhaal. We hadden een fijne middag. Nu maar hopen dat als deze liefde even duurt, hij een moedervlek heeft.

 

 

 

Dik Trom

Zondag gingen we met Doortje naar de voorstelling 'Dik Trom' in het theater. Opa had Doortje al voorbereid met zijn herinneringen over Dik. Het jochie wat achterstevoren zit en de staart van een ezel omhoog trekkend, omdat hij denkt dan sneller te gaan, een race rijdt. Altijd mooi vermaak het theater. Netjes in de kleertjes, koffie met wat lekkers, op zulke dagen zie je snoepgoed in de foyer wat er anders nooit is, zo krijg je kinderen er wel naar toe! Kleurtjes en kleurplaten staan klaar in de foyer want de schouwburg is helemaal voor kinderen dan. Dat zijn dus heel sjieke uitstapjes, geen recessie voor ons dankzij opa. Nu had ik alleen niet gezien dat deze voorstelling een musical was. En ik vind musicals stom. Het kunstje; decortje draaien, saai liedje, snel liedje met een heel lange uithaal. Elk mooi verhaal wordt verplat in een musical. Van mij hoeft het niet. En dan was er nog een slap verhaal op de koop toe. Dik Trom wilde zijn blinde, mishandelde vriendinnetje (letterlijk aan de ketting gelegd door een valse moeder) helpen door haar operatie te betalen waardoor ze weer zou kunnen zien. Wat een idee! Ik had heel andere herinneringen aan Dik. Een erg ondeugend te veel etend jongetje. Hoewel Dik op toneel wel een dik-maak-pak droeg kwam eten niet in het verhaal voor en ondeugend was hij al helemaal niet. Eerder een mini nep volwassene, een iebel jongetje, onzeker over het feit dat vriendinnetje hem niet mooi/leuk/aardig zou vinden als ze weer kon zien. Zo was Dik vroeger heus niet hoor!!!!

Gelukkig was Doortje wél snel helemaal in het verhaal. Af en toe kroop ze op schoot als het haar te gortig werd. 'Ik vind die moeder niet zo'n lieve vrouw' fluisterde ze toen de moeder van het vriendinnetje ook nog eens losse handjes bleek te hebben. Elke keer als de papegaai aan het woord was hield Doortje haar handen voor haar oren, zo schetterde hij. Het gebruik van enkele maar multi functionele decorstukken was wel inventief.  Aan iedere kant anders beschilderd. Winkel wordt huis, huis wordt gevel, gevel wordt trap, trap wordt torenkamer, torenkamer wordt circus en ga zo maar door. De olifant in het verhaal was een iglovormig rek met olifantentent er over, een losse kop apart bediend door een in het grijs geklede man en een slurf apart bediend door een in het grijs geklede dame. De bewegingen zagen er wel waarheidsgetrouw uit en Doortje vond die olifant ook echt heel groot. Zulke creatieve grappen kan ik ook wel waarderen. Het was de laatste voorstelling van dit seizoen. We hadden ijverig zegeltjes gespaard na elke kindervoorstelling en nu konden we het volle kaartje inleveren. Doortje hield er een schouwburgkinderbutton aan over, een glaasje ranja en.......een uitnodiging voor een rondleiding door het hele theater. Daar wachten we nu vol belangstelling op want toen Doortje kleiner was vroeg ze al eens waar die spelers heen gingen toen ze tussen de coulissen verdwenen. Volgend jaar kunnen we weer wat boeken zegt opa, joepie!

 

 

.