Welke alleenstaande ouder met zorgtaak kan het zich permitteren om ziek te worden?. Weinigen, ik ook niet.
Hoe doen andere alleenstaande ouders dat dan?. Het is absoluut een nadeel van alleen zorgen voor een kindje. Zodra er ook maar iets mis gaat moet je hulp vragen, niet fijn, ik ben er niet handig in. Gelukkig mankeer ik van alles maar ben ik nooit ziek op een jaarlijkse verkoudheid na.
Griep; ik herkende het niet uit ervaring. En net als de hoop op lente gloort slaat er een virusje toe. Toch nog, getver. Behhh. We eten zo gezond en de lente bolletjes staan al in de tuin met knopjes. Behhh, daar trekt een virusje zich dus niets van aan. Eerst nog proberen extra pillen te slikken en door te lopen. Tot ik opsta en zo beroerd ben dat ik flauw denk te vallen. En dan is de eerste gedachte; 'ach gut en Doortje nou.'
Beslissen, wat doe ik, Doortje thuis laten en mijn bed in duiken, als ze zoveel tv mag kijken als ze wil gelooft ze me vast niet, of toch naar school gaan fietsen en in bed kruipen als ze op school is. Doortje wil naar school; 'dan kan jij even ziek zijn Nana.' Tja weten wij veel.
Zal je net zien, 4 afspraken die dag om af te zeggen. Het is ook meteen de laatste actie van die week, alle afspraken cancelen.
Ik bibber en zweet en hijg de week door. 'Je bent heerlijk warm Nana' zegt Doortje als ze even komt kroelen. Niet op mijn hoofd aaien lieverd mijn haren doen ook pijn. Ja, dat herkent ze wel, van die ene harde borstel, die doet ook altijd pijn. Mama is net met haar nieuwe baan begonnen maar komt haar vrije dag om te helpen. Fijn voor Doortje want ze is een klein beetje van slag. 'Nana wilde op de tafel slapen met haar hoofd mama' verteld ze verbijsterd. Opa brengt me naar de huisarts, even lekker huilen over hoe ziek ik me voel, gek is dat, die tranen van belabberdheid zijn alleen daar gelegitimeerd.
Griep/lichte longontsteking/antibiotica, en opa neemt de rest van de week de honneurs waar. Dat is zelfs wel een beetje feestelijk want bij opa thuis mag meisje tenten bouwen in het héle huis.
O zalige luxe in mijn eentje ziek te kunnen zijn. Zonder eetlust, wel rillend en zwetend, niet anders te hoeven dan in bed liggen. Doortje komt iedere avond wel thuis slapen zodat er niet al te veel veranderd in haar dagelijkse leven. Kwestie is wel of ik haar dan makkelijker besmet, wat is de incubatie tijd van dit virus? Toch maar zo, ze wil nooit lang logeren. Bovendien wil ze weten hoe ik er aan toe ben. Elke keer weer zittend op de rand van mijn bed komt ze me zachtjes aaien op mijn hand. Zo lief.
Tonio van A.F.Th van der Heijden, 1Q84 van Haruki Murakami en een beetje Daphne Deckers lezen, sloten thee er bij, en je overleeft zo'n week toch niet onaardig. 'Ben je er al klaar mee Nana?' vraagt Doortje op dag 8. Nou, ok, morgen maar weer eens in de wereld gaan kijken.
.
