Sinds een aantal maanden gaat Doortje elk laatste weekend van de maand
logeren bij haar mama. Het leven van Doortjes moeder is stabiel. Ze woont samen
met een leukerd, werkt en is happy. Eerder ging Doortje al wel eens slapen bij
mama maar dit is door de regelmaat toch serieuzer.
Elke dinsdag was al mamadag,
mijn dochter is dan bij ons thuis.
Doortje ophalen van school, gezellig
keutelen en na het welterusten zeggen gaat ze naar huis. Het plan voor vaste
logeerpartijtjes heb ik zelf aangekaart. Het leek me heerlijk om op gezette
tijd te kunnen beschikken over mijn leven in mijn eentje.
Al is je kindje nog zo leuk, al vergeef je jezelf altijd de momenten die
niet lekker liepen, al heb je nog zoveel lol samen en steun uit de omgeving,
soms snak ik naar alleen. Wakker worden en kunnen kiezen hoe je de dag vult, of
een afspraak voor een uitje in de avond zonder oppas regelingen, het is sjiek. Doortje
missen voelt ook opeens sjiek, alsof we elkaars aanwezigheid weer op waarde
schatten na de hereniging. Mama was bijzonder blij met het plan omdat deze nieuwe
vorm haar gezinnelijk leven verfraait. Ik kan me zo goed voorstellen dat mijn
dochter blij is met een leven van kindje huisje boompje beestje zoals ze dat
altijd gewild heeft. Doortje is blij met de regelmaat om voor de hand liggende
redenen, ze is zo graag bij haar mama de vriend van haar mama en de 3 poezen.
En genieten doen we. Ieder op ons eigen manier, om op zondag weer samen
alle belevenissen te delen en ons eigen ritme weer op te pakken. Wat ik echter
niet kon voorzien is hoe gek het toch is om dan los van Doortje te zijn. Dat
kost wat oefening.
Opa trakteerde me op een nachtje Amsterdam in zo’n weekend dat Doortje bij
mama was. Twee dagen de tijd om uitgebreid door het nieuwe Rijksmuseum te
dwalen. Ik had me er mega op verheugd.
Haar gekwebbel en het aangepaste tempo, de op een kind afgestemde route, een
toilet zoeken als ik net lekker op stoom ben, ik kan best zonder dat. Het was fantastisch.
Kunst inspireert me tot fantasie, leergierigheid en creativiteit.
Ik word er blij van. Dwalend door Amsterdam’s Rijksmuseum was het maar goed
dat opa ook graag over Doortje praat want ik kon me niet onttrekken aan de
vaste draad van het bezig zijn met Doortje. Heel veel kunst werd bekeken door
de ogen van Doortje. Vragen als ‘wat zou ze hier van vinden?’ of; dit zou ze
heel leuk vinden. Het uitvinden van de herkomst van sommige werken, het herkennen
van een techniek, of zelfs een kunstwerk denken te herkennen. Ik liep daar toch
een beetje te kijken voor twee. Doortje had op school eens een les over Piet
Mondriaan. In het Rijksmuseum doe ik wat ontdekkingen over deze man die ik per
direct via facebook naar Doortjes mama stuur, met de gedachte dat Doortje dat
wel erg grappig zou vinden, en ook gewend mijn plezier met Doortje te delen. Later
hoorde ik dat Doortje nogal lauw reageerde.
Tja…………ook zij ervaart nu een wereld zonder mij.
Eenmaal samen thuis is het fijn om onze ervaringen weer uit te wisselen. Doortje
wil graag een keer mee naar het Rijksmuseum, zodat ze zelf kan zien welke man
Piet Mondriaan na aapt.
