Het is vakantie en ja hoor; mooi weer.
Blote benen en de hele dag buiten zijn, daar hou ik van.
Vandaag is zo’n dag zonder afspraak of uitje. Doortje gaat net als ik haar
eigen gangetje.
Dit is het eerste jaar dat Doortje alleen naar de speeltuin mag.
Één blok achter ons huis ligt een ruime, afgezette en gevarieerde speeltuin.
Veel toestellen en voor alle leeftijden wat wils.
Nu is het wel wel stoer om alleen naar de speeltuin te kunnen volgens
Doortje maar het moet mij niet te lang duren. Kwestie van wennen denk ik. Als
ik haar een poos niet hoor of zie zoek ik haar even op. Alles oké. Lekker
zandkastelen bouwen. Ik loop terug naar huis. Wasje vouwen, tuinwerkje, poosje
lezen. Doortje is nog steeds niet terug. Ja hallo, het is best lekker rustig en
ik geniet ook wel maar die vrijheid wint niet van het bekende zorgen en weten
waar en met wie Doortje is. Ik pak een tijdschrift in en wat drinken. Als ik
geïnstalleerd ben is Doortje blij me te zien want nu kan ze haar kunsten
vertonen. Inmiddels is er een ander meisje waar Doortje mee speelt. Een
bijzonder type. Deze Louise viel wel eerder op door haar jongensachtigheid;
wild, veel schreeuwen en bazig, maar wel gecombineerd met een mooi koppie vol
met lange blonde krullen. Motorisch is ze, anders dan Doortje, super behendig.
Of ik wil zien wat ze allemaal kunnen op het grote klimrek? Nou doe maar dan,
ik ben er nu toch, denk ik verbaasd over deze nieuwe vriendschap. Louise vraagt
of Doortje al kan paaldansen. Omdat ze nee schudt doet Louise het wel even
voor. Ik weet niet wat ik zie! Als een volleerd stripactdanseresje zwiert ze
elegant fladderend naar beneden. Rechterbeen sierlijk gestrekt opzij met de linkervoet parmantig op de rechterknie. Goh, daar is zo’n klimrek ook nog goed voor. Doortje
doet ook een poging en ploft gewoon lekker snel van 2 meter hoog het zand in. Nee,
dat was niet de bedoeling even wat anders dan. Of Doortje de paaldanssplit
kent? Nuh nuh, hoe die dan moet vraagt Doortje nog even vrolijk. Er volgt weer
een leeftijd onheus showtje met écht waar een roetsj naar beneden en een
perfecte split in het zand. 7 jaar is Louise! Ik kan het niet laten te vragen
waar ze dat geleerd heeft. Nou, ze kijkt altijd; nekst sjenureetsjun dens naaw.
Oh ja natuurlijk, nu snap ik het. Maar niet heus, denk ik oenig. Beetje verbaasd maar gerustgesteld over het feit wat Louise thuis allemaal ziet, wacht ik af. Doortje is aan de beurt en
eindigt met haar sprietige ooievaarspootjes kromgebogen in een kuil. Even vrolijk. Het
verschil in act kon niet groter zijn. ‘Nee nee’ roept Louise, ze doet wel even
de variant voor 4jarigen voor, want deze is veel te moeilijk, kan Doortje dát
proberen. Deze belediging pikt Doortje
niet. Ze kiest eieren voor haar geld, erkent haar meerdere in het paaldansen en
vraagt of Louise mee gaat wippen. That’s my girl.
