versieren

Wij houden van versieren.

Vorig jaar in de zomer bedachten Doortje en ik een plan.

De papaverplant in onze tuin zaait zich heel makkelijk uit.

De bloem is mooi en in allerlei kleuren te vinden.

Uit onze eigen tuin maar ook uit vreemde tuinen plukten we de zaadbollen van papavers. (Wel even handen wassen na het plukken want het witte sap wat er uit lekt is niet gezond.) Elke kleur en waar we ze maar zagen namen we zaadbollen mee. Doortje was een beetje bezorgt over het mee nemen uit andermans tuin. Eerder leerde ik haar al bloemen nooit te plukken als er maar één staat. Dan is de kans op vermeerdering meteen weg. Nu telde een andere regel; "wa je nie wil da oe geschie doe da ook een ander nie".

Is het erg als iemand zaadjes uit onze tuin mee neemt? vroeg ik haar. Nee, leuk juist, vond ze, dus mogen wij ook wel hier en daar een bolletje mee nemen. Alleen langs de stoepranden, we gaan niet de tuin van een ander in.

Dat zou te ver gaan.

Op dievenpad samen………nou….nee hoor.

Eigenlijk meer dames met een missie!

Thuis droogden we de bollen in de zon tot het zaad er uit te schudden was. De vergietjes in de vensterbank bleven gevuld.

Na de zomer stopten we alle zaadjes in enveloppen.

De hele actie werd vergeten in de winter.

Rommelend in de tuin deze lente herinnerde Doortje me aan de zaadjes. En dát was ons project; we versieren de buurt met onze zelf gekozen bloemetjes. Vlakbij ons huis zijn nieuwe groenstroken aangelegd en wij zagen onze kans schoon. Samen met Doortje overweeg ik de opties lopend langs het jonge groen. Niet in het gras bedachten we nog want dat wordt gemaaid. We strooiden langs een nieuwe heg. Heel zorgvuldig. Zodra we de papavers in onze tuin op zien komen gaan we ook de groenstrook inspecteren. Als een kind zo blij…….allebei, het lukt. Het groeit en groeit. We wrijven de handen van plezier, plezier om onze bijdrage tot een vrolijke wereld. We hebben schik om wat komen gaat; onze verrassing.

Tot er gebeurt wat ik niet had voorzien. De schoffelaars hebben onze strook ontdekt. Wat een ramp. Alle mini papaverplantjes liggen dood geschoffeld onder en naast de nieuwe heggen.

Doortje is razend, ze krijst van frustratie, stampvoeten. Ik doe even mee en heb zo met haar te doen. Echt niet leuk.

We bedenken het waarom. De onkruidplantjes die er óók tussen groeiden zouden te veel water uit de grond halen voor de nieuwe heg.

De schoffelaars weten misschien niet hoe leuk papavers zijn! Oppert Doortje.

Hoe dan ook het plan wordt een jaar verlengd.

Opnieuw verzamelen deze zomer. We zoeken groenstroken en bermen waar geen schoffelaar of maaier bij kan. Volgend jaar nieuwe ronde nieuwe kansen. Een paar dagen later ontdekken we dat de papavers te talrijk waren tegen deze paar schoffelaars. Nieuwe zaailingen komen op.

Doortje en ik zijn gematigd verrukt van deze kans. Voorzichtig blij zou je kunnen zeggen. Bibberend en trippelend van sensatie roept Doortje; ‘als de gemeentemannen maar niet terug komen’ We houden het in de gaten, wetend dat de schoffelaars erg actief zijn in ons dorp. We hopen, het waren immers ontelbaar veel zaadjes. Of ik denk dat het er wel een triljoen biljoen waren? Tja…….in ieder geval meer dan je wegschoffelen kunt. 

Gelukkig hebben we al een locatie gevonden zodat de verheugenis over de kans volgend jaar ook al groot is.

Een week later zie ik de schoffelaars aankomen.
Ik ren naar ze toe en leg uit welk project ik met mijn kleinkind had verzonnen. Dat we graag de wereld willen versieren. 'ja, niet jouw' roept de ene schoffelaar naar de andere!!!!! Ze vinden het mooi. Of ik dan een bordje wil plaatsen anders krijgen ze last met hun baas. Een bordje wil ik niet maar ik mail de baas plantsoenen. Wij zijn er superblij mee de verspreiding van vrolijkheid werkt nu al.

Zijn antwoord volgt meteen;

Beste oma V,
Dat het nu goet is verlopen is geen gerantie voor de toekomst. De tijd zal het leren.
Met vriendelijke groet S. D.