sneeuwpret

Waar sneeuw allemaal niet goed voor is. Ik kijk er naar door de ogen van Doortje. Genieten. Want zo is het wel in ons leven samen, ik beleef de wereld nu vaker bewust omdat Doortje mij voordoet als een kind te ervaren. Welke oma ligt zo vaak in de sneeuw? Lucky me. Koude vingers, natte kleren, warme chocolademelk; 'maak maar echte Nana'.
Ze huilde de eerste morgen dat we de sneeuw achterbuiten moesten bevlekken met onze voetstappen. Ik herinnerde me dat ook, zo zonde om door die pracht heen te lopen. Verse sneeuw lijkt zoveel van ´alles is goed, mooi, stil en zacht´. Zodra de sneeuw een nieuw spoorzoekspel werd was het weer goed. We zoeken samen uit wie welke sporen maakte. Grote voeten, kleine voeten, slee, fiets, poes, hond een vogel. We zoeken de hele omgeving af. 
We kregen een 3poot met tableau er op. Nu is er een vogel restaurant in de tuin. vogels voeren
Vlak voor het keuken raam bespiedden we de vogels. Mocht het de 1e jaren van Doortjes komst hier nog wel eens lijken alsof het leven alleen maar ´kind´ ademde, inmiddels gaat Doortje ook steeds vaker mee in mijn wereld. Ze herkent al heel wat vogels. Samen voor het keukenraam stil zitten wachten om te zien wie er komen voor vers voer. We kraaien zelf van plezier als er een nieuw soort langs komt. Voor de lol pakken we er de vogelgids bij. Alsof die vogel echter wordt als we de beschrijving hebben gelezen en de foto gezien. 'Ja dat klopt Nana zijn snavel is oranje'. 
Ik kan niet wachten om te vertellen wie er op bezoek waren in de tuin als ze weer uit school komt. 
We gaan zo vaak mogelijk op de slee naar school. Ik weet niet of je Edina kent, van Absolutely Fabulous, maar zoals zij een poging doet om te rennen (ziet er niet uit!) zo voel ik me dan. Dolle pret.
Ik kan Doortje niet blijer maken dan wanneer we samen op de slee van een heuveltje afglijden. Zij gilt 'joehoeoeoe' en ik gil lekker mee. Dan maar Edina. Iedere dag weer.  Doortje durft inmiddels ook op haar buik naar beneden te glijden, 'jij durft dat niet hé Nana?' Nee duhuh, dan hangt er van alles om die slee heen. Handen in de lucht, dat durft Nana nu wel als ze naar beneden glijdt. Ook mama voelt zich weer kind, zei ze, als ze komt spelen met Doortje, ik snap dat wel. 
Sneeuwballen gooien. 'Dat is heel erg niet grappig Nana' roept Doortje als er een sneeuwbal op haar koppie terecht komt. Er ligt nog een opblaasbare slee te wachten, zo'n autobandachtig ding, kerstpakket cadeau, maar dat is deze Edina nog even een glij manoeuvre te veel. 
Gelukkig komt er nog meer sneeuw volgens de weersvoorspelling!