Het mooiste schooljaar in een kinderleven heb ik altijd groep 3 gevonden. Als
oma kan ik zeggen ‘in mijn tijd heette dat de 1e klas’
Doortje is daar nu een paar maanden in bezig en daar genieten we allebei
bovenmatig van. Zij van de nieuwe kunsten die ze langzaam maar zeker onder de
knie krijgt en ik van de wereld die zich nu voor haar zo opent. Hoe heerlijk
als je kunt lezen en schrijven.
Hoe zalig om met haar samen zo’n nieuw onderwerp te leren.
Fijn ook om te zien met welk groot plezier ze er mee bezig is.
Voorlezen was al een dagelijkse gewoonte maar nu draaien we het ook om. Ik mag,
half op schoot half tussen haar knokige knietjes, bij haar zitten om te
luisteren hoe ze zich door de woorden heen worstelt.
Eerder zong ik al graag het sesamstraat liedje van Pino voor Doortje; ‘als
ik later groot ben dan lees ik mama voor’. En nu doen we dat ook echt, geweldig.
We delen briefjes aan elkaar, die van haar beginnen standaard met;
LIV NANA. Overal in huis hangt ze ook briefjes op. Boven haar buro, op haar
slaapkamerdeur, op de kunstwerken deur. Of ze schrijft een toevoeging op een kaart
die ik wil versturen, beginnend met LIV.
Sommige epistels zijn zo cryptisch voor me dat het enige tactiek vraagt om
ze te kunnen lezen. Ik begin dan met een letter in de hoop dat Doortje het
woord afmaakt, gelukkig trapt ze daar wel in. Niets zo hopeloos als een lezer
die niet snapt wat je schrijft.
Speciaal voor haar gemak heb ik die mooie stabilo schrijf potloden en
pennen aangeschaft. Tenslotte gaat ze nog wel om de week naar de fysiotherapeut
voor wat extra hulp bij de fijne motoriek. Het huiswerk daarvan is vele malen
minder interessant dan alle oefen schrijverijen die ze zelf doet. Maar oefenen
doet ze, en hoe.
S’morgens bij het ontbijt kruipt ze over de krant heen om woordjes te
zoeken. Ik vind alles mooi.
Ook Doortjes mama geniet van de nieuwe ontwikkelingen.
Opa verbaast zich over de leesplank van tegenwoordig. Ooit was ‘wij’ een van de
eerste woorden die kinderen leerden, nu is dat ‘ik’. Volgens mij niet geheel
onterecht, concludeert hij daaruit een verandering in de samenleving. Vooral de
individualisering. Aardig idee.
Vooralsnog brengt Doortje heel wat mensen bij elkaar met haar schrijverijen.
Dat alles zonder spatie geschreven wordt, in hanepoten, met omgekeerde klinkers
en medeklinkers, boven en onder de lijntjes, achterstevoren, doet daar helemaal
niets aan af. Wie wil geen briefje krijgen waarvan de aanhef LIV is?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten