avond4daagse

Vorig jaar liepen Doortje mama en ik de avond4daagse met haar school. Tot onze grote verrassing haalde ze ook de eindstreep. Mijn reumatisch onderdanen hebben dat niet gehaald. Niet omdat ik geen 5 kilometer kan lopen maar omdat het meer dan dat vraagt. De rit naar het startpunt, het gehang aldaar voor je kunt gaan lopen, wandelen, stoppen, inhalen, inhouden, struikel, kortom verre van een relaxte wandeling. Doortje had het echter prachtig gevonden, de muziekband zo vrolijk erbij, en die medaille na afloop vervulde haar met trots. En niet te vergeten; al dat lekkers wat ze toegestopt kreeg tijdens de intocht. Beetje erg veel snoep zelfs. Dit jaar vroeg daarom om meerdere wijzigingen in ons wandelbeleid. Opa wilde wel mee lopen met Doortje. Mijn anti sportieve verkering verbaast me nogal eens! Mama zou stand-by zijn als opa zou moeten overwerken. Nana zou voor de support zorgen. Het is een gezellige week tijdens dat evenement. Vroeg en makkelijk eten, vrolijkheid, veel aanmoedigingen voor Doortje en elke dag een kameraad om mee te lopen. Halverwege de route wachtte ik ze op met wat lekkers. Het snoepgehalte bleek onderweg ook al groot te zijn ondanks alle tips om dat wat te beteugelen. Nu heb ik geen moeite met de zoete versnaperingen als kadootje na de laatste avond maar wat er op de andere avonden weggegeven wordt is meer dan Doortje in een maand snoept. Overdreven dus. Als alternatief reeg ik satéprikkers vol met hartigheden voor Doortje en haar klasgenoten. Mini tomaatje, komkommertje, gedroogd fruit, druif en alle kindjes blij. Elke avond een variatie. De tweede avond sputtert Doortje zodra ze me ziet. Ze wil mee naar huis, moe. Ik herinner haar aan de medaille en vertel hoe lekker ze zich zal voelen als het gaat lukken. Ze loopt door en ik twijfel nog even. Ik riep nog dat ik trots was op mijn knapperd en liep snel naar huis. Sommige momenten vragen niet om een softe Nana. De derde avond moest opa werken. Mama blij. Haar onregelmatige werk liet wel toe dat ze die avond naar ons kon komen. De hele wandeling kreeg meteen een andere lading. Mama is in tegenstelling tot opa wél een babbelaar, en Doortje is een méga babbelaar dus dat wandelt al een stuk lekkerder weg. Doortje trok haar ‘girl power’ t-shirt aan en ze deden een high five als de route te lang leek. Waar opa een gestage doorloper is (hij liep op karakter zei hij!!!!) is mama meer van het handje geven, mee rennen en sukkelen op Doortjes ritme. Mijn tactiek was om op een derde van de route te wachten zodat de afhaak modus van Doortje makkelijker te draaien zou zijn naar; ‘nog een klein stukje.’ Ja, ik hou van een beetje doorzetten en afmaken waar je aan begon. Ze kan het niet vroeg genoeg leren. Ook op avond drie vond Doortje het zwaar. Ik liep een stukje mee en stimuleerde wat ik kon. Mama girl powerde en high fivede tot Doortje weer lachen kon. Nog maar één avond schattebout, ik zie je straks. Thuis stond een lekker warm bad klaar, ze sliep binnen vijf minuten. De laatste avond liep mama ook. Nu was de overwinning zo dichtbij dat er geen tijd was voor moe en mopper. Doortje trok haar mega Mindy pak aan en vertrok vol goede moed. Opa sms’t me steeds; overwerken, file, hij probeerde de vrolijke finale te halen. Inmiddels zat ik met de andere opa op een strategisch punt te genieten van de finale halers. Ik deelde bloemetjes met een ‘bravo kanjer’ knutsel er aan vast aan klasgenootjes en kindjes uit de buurt. Twee uur na hun start zag ik ze aankomen. Heel erg blij. Ze droegen allerlei lekkers en moois om hun nek. Ze droegen ook een super grote bos rode rozen, mijn eigenste anti sportieve opa liep er achter. Niks file, niks overwerk. Hij had ze elders opgewacht en gevraagd de rozen aan mij te geven. We hadden 25 jaar verkering die dag. Ohhhh smelt smelt. Mama vertelde tevreden hoe ze halverwege de medaille al gescored had en wat er allemaal voorgevallen was. Snoepgrage mama vond ook dat de kinderen veel ongezonds binnen haalden. Doortje stond te glunderen van de betrokkenheid bij het complot. Uitzinnig blij met alle snoep en verwennerijtjes zei ze; ‘volgend jaar ga ik langs de kant staan Nana’. Maar dat zei ze vorig jaar ook! Ik ben zo trots op mijn meisjes. ‘apetrots Nana?’ vroeg Doortje. Ja meis apetrots.