Een van de heerlijke momenten van de dag is s´avonds laat. Vlak voor ik ga slapen dek ik Doortje nog even toe. Zolang ze bij me is levert dat me een geluks kriebel in mijn buik op, ´een alles is goed´ beleving. Vaak slaapt ze als een kikker op haar buik met de knietjes naast haar middel, tientallen knuffels om zich heen. Duim in haar mond, en zo niet de ´overbeet´ een beetje zichtbaar. Soms ligt ze net als op de IC toen ze geboren werd, op haar knieën, kontje omhoog. Het vertederd me, maakt me een beetje meditatief en dankbaar. Dat dit kleine grietje het gehaald heeft en zo pittig werd. Dat we allemaal bij elkaar zijn gebleven. Ik heb haar graag dicht tegen me aan, gelukkig zij ook. s 'Morgens na het wakker worden samen in bed, om de beurt in elkaars armen. Op de bank als we boekjes lezen, dan heet het 'lekker strak zitten'.
Zo vertrouwd ook omdat in een nieuw lijfje allerlei delen van andere geliefden terug te zien zijn. Dat gezichtje precies als van haar mama, net als dat mooie ranke hertelijfje en die heerlijke lenigheid, waarvan een revalidatie arts vroeger eens zei dat mama in een circus terecht was gekomen als ze in China geboren zou zijn. De lange heel smalle voeten waarvoor ik weer ver weg moet om passende schoenen te vinden, net als voor haar mama destijds. Die opwippende grote teen met heel platte nagels als van haar opa, waar ik ooit 12 jaar mee was. De oorklachten van mijn familie. Dat neusje, heel erg niet van óns, net als de snel bruinende huid, welke ik allebei meteen herkende als zijnde van haar papa, die zij zo graag zou kennen, en ik 1 jaar meemaakte. Dat huidje wat neigt naar exceemachtige uitslag als bij mijn vader en mij. Die geweldig mooie lange slanke vingers van haar overgrootmoeder, ik heb goede hoop dat die lange benen ook gaan lijken!
Dat mooie lijfje, maar wel met een litteken op de buik. Als herinnering aan spannende tijden. Nadat mama de 20 weken echo had laten maken bleek Doortje een open buik te hebben. De darmen lagen door een gaatje uit de buik. Ik werd nog banger dan ik al was, de huidige tijd voorziend maar twijfelend aan mijn kunnen. Haar papa verdween. Stom genoeg ben ik alle informatie over de aandoening gaan goochelen en via fora kwam ik rampzalige scenario's tegen over kindjes met een gastro-schizis. Voor eeuwig afgeleerd. Doortje bleek een bikkel, werd de welbekende uitzondering op de regel. Licht geboren, 1800 gram, meteen dezelfde nacht geopereerd, 7 weken Sophia kinderziekenhuis. Herstelde opbeurend snel. Oeverloze controles volgden maar nooit één enkele complicatie. Dat lijfje herbergt ons en wij herbergen Doortje. Lekker strak.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten