Een keer per jaar ontmoet ik andere pleegouders. We komen dan op een plaats in het midden van Nederland bij elkaar, met of zonder kinderen, meestal zonder maar het staat je vrij om ze mee te nemen. Omdat deze dag zo'n succes is werd er vorig jaar een 2e jaarlijkse meeting georganiseerd mét kinderen. Een van de pleegouders die ruim woont met veel buiten-speel-mogelijkheden stelde haar huis ter beschikking. Daar was ik met Doortje bij en zo zag ze heel veel andere kinderen die ook niet bij hun eigen papa en/of mama wonen. Doortje mag dan in onze eigen omgeving geen doorsnee gezinssituatie hebben zo ziet ze wel dat er velen net als zij zijn. Waarvan ik me dan weer kan voorstellen dat die wetenschap wat meer vrede geeft met dát waar mee zij het heeft te doen. Via een besloten pleegouder forum leerde ik de andere pleegouders kennen toen Doortje pas bij me was. Het bleek een schat aan informatie voor me te zijn. Die volkomen nieuwe wereld werd te behappen doordat ik elke vraag daar veilig kon stellen. Over de hulpverlening, over de gevoelens omtrent het pleegzorgen, over de verhouding met mama en over de verstoorde hechting van Doortje. Alle informatie was/is er te vinden, omdat iedere denkbare pleegzorgcommotie daar beleefd is. Plus wat die-hards die ook de juridische weg tot in de puntjes op weten te lepelen. Het forum is veilig want; niet bedoeld voor biologische ouders en ook niet voor mensen werkzaam als pleegzorgbegeleider of gezinsvoogd.
Iemand vroeg me wel eens wat ik bij andere pleegouders te zoeken heb omdat ik gewoon een oma ben die voor haar kleinkind zorgt. Tja. Het voelt anders, het 'gewoon' oma zijn verdween totaal toen duidelijk werd dat Doortje voor altijd bij me zou blijven. Mijn takenpakket werd uitgebreid zal ik maar zeggen, en bij die promotie hoorde een bijscholing die ik via het forum kreeg. Ik voel me verwant aan al die mensen die, in nood, kort of langdurend voor de kinderen van iemand anders willen zorgen. Ik bewonder ze, om hun grote harten en met hun zorg voor 'vreemde' kinderen. Het maakt ook wat minder eenzaam, hoe vaak ik mijn hart het ook mag luchten bij mijn eigen lieverds, op één moment praat je makkelijker met gelijkgestemden. Zij weten van de hoed en de rand, de details, en ik leerde van ze. Omdat het leven met Doortje in redelijk rustig vaarwater is op dit ogenblik ben ik nu vooral lezer en supporter op het forum, maar de afgelopen 5 jaar heb ik toch aardig wat mensen, en hun leven, leren kennen al lezend op het forum. En dan is het zo leuk om ze ook eens in het 'eggie' te zien en te spreken. Wel even puzzelen want aanvankelijk had iedereen wel een nickname en geen profiel foto. Inmiddels is er zoveel vertrouwen dat we ook eigen namen en foto's kunnen plaatsen. Ook op facebook is inmiddels een pleegzorggroep gemaakt, ook leuk en erg gezellig maar ik laaf me voorlopig weer een poos aan deze 'live meeting' met al die prachtige mensen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten